De aanloop

Met een knorrend meisje van twee weken oud op mijn borst is het tijd om te gaan schrijven. Mijn bevalling was kort, heel kort en krachtig. Maar de aanloop was (ellendig) lang. Mijn verhaal is een positief bevallingsverhaal, maar heeft een wat chagerijnig intro. Juun is geboren met 41.6 weken, je kunt je voorstellen dat het emotioneel lange dagen waren. Hoe het begon en hoe ik het ervaarde om zolang zwanger te zijn lees je hier. Dit heb ik bewust in een andere blog gezet omdat ik mijn bevalling enkel positief heb ervaren en dat ook zo wil delen. Maar voor het complete verhaal kun je dus ook die ellendige aanloop lezen, bonuspunten voor de moeite!

41.5 weken zwanger: naar de verloskundige

Op maandag werd ik wakker met voorweeën. Deze had ik al dagenlang dus ik verwachtte er niets van. Ze kwamen wel vrij vlot, namelijk om de vijf minuten. Die middag gingen we naar de verloskundige voor een check. Ik was al meermaals gestript in de afgelopen weken dus ook die middag heeft de verloskundige het nog eens geprobeerd. Strippen is no fun maar elke keer had ik natuurlijk hoop dat dat het laatste zetje kon zijn.

De hele dag op de bal met frambozenbladthee

De rest van de dag keek ik een serie (‘Reign’ zal nooit meer hetzelfde voor me zijn: dit is dé serie van die ellendig lange laatste dagen) met chocoladepepernoten en frambozenbladthee. De afgelopen twee weken dronk ik alleen nog maar desbetreffende thee, slikte ik caullophylium en wiebelde ik heen en weer op mijn yogabal. In de hoop dat de voorweeën op deze dag door zouden zetten. De peuter was bij opa en oma en zou daar die avond ook logeren. De hele dag timede ik de nep-weeën (zoals ik ze inmiddels na dagen valse hoop noemde) en ze bleven komen, alleen ze veranderden niets in intensiteit. Toch had ik afgesproken met de verloskundige dat ik zou bellen als ze er ‘s avonds nog steeds waren, gewoon om nog eens te checken of er meer ontsluiting zou zijn. Ik had namelijk gevraagd of ze eventueel mijn vliezen konden breken, maar daar was dan toch echt meer ontsluiting dan de huidige één centimeter voor nodig.

De verloskundige gebeld

‘s Avonds belde ik rond zeven uur de verloskundige. Benieuwd naar de eventuele vorderingen. Zij checkte me en zei me dat het wel echt weker vanbinnen voelde, dus ineens werd ik hoopvol. De ontsluiting was ook wel iets gevorderd, maar dan hebben we het over een halve centimeter. Dus nog niet genoeg om vliezen te prikken (ik zat nu op 1,5 cm) en daarbij was dat nog steeds een risico want de baby was niet ingedaald. Ze stelde voor om nogmaals te strippen (ik ben in totaal vijf keer gestript deze zwangerschap, man man man…). De verloskundige ging weer naar huis met het idee dat ik de volgende ochtend weer zou bellen voor een update. Ik ging er natuurlijk vanuit dat ik gewoon naar bed zou gaan en dat de weeën dan zouden stoppen zoals elke avond. Toch leek het strippen wel iets te doen, want ze voelden heel iets krachtiger aan. Maar.. Echt heel iets krachtiger, het voelde niet alsof dit al iets ging doen. Ik ben vervolgens gaan douchen om te kijken of ze zouden doorzetten (wat ze deden, maar niets ergs) en naar beneden gegaan voor een laatste kopje thee. Ik was positief gestemd (wat ik in dagen al niet meer was geweest) en had ineens toch nog hoop op die laatste dag thuis. Wie weet gaat er toch nog iets gebeuren. Wie weet zou ik op deze manier de volgende ochtend toch nog twee centimeter hebben en konden we alsnog, als laatste redmiddel, mijn vliezen breken. Of in ieder geval voelde het goed dat mijn lichaam soort van alsnog zelf begonnen was. De inleiding die dag erna zou daardoor hopelijk ook soepeler verlopen.

21:00 uur – Een pok

Na mijn douche ben ik nog even naar beneden gegaan. De positieve sfeer deed me goed, mijn lichaam had me 1,5 centimeter gegeven. Ik weet dat het soort van niets lijkt, maar het voelde hoopvol. Ik dronk een kopje thee, keek mijn serie nog even af. Daarna ben ik naar bed gegaan. Om negen uur lag ik in bed. Ik appte nog even met mijn mede-zwangere (of net niet meer zwangere) vriendinnen en deed het licht uit. Nog geen vijf minuten daarna voel ik ineens een POK onderin mijn buik. Ik schrik, het voelt niet als een logische beweging die ik eerder ooit voelde. Er ging wel een lichtje branden in mijn hoofd dat vliezen breken ook voelt als een ‘pok’. Maar ik voelde echt maar drie druppels en iedereen vertelde me dat je hele bed in een plens water ligt als je vliezen breken. Dus, ik doe gauw mijn lampje aan. Gaat het licht niet aan! De stekker van mijn lampje ging er vaak uit en dat was nu weer gebeurd. Dus daar lag ik dan, in het pikdonker, niet wetende wat ik moest doen. Mochten het mijn vliezen zijn dan moest ik echt blijven liggen, want mijn baby was niet ingedaald. MAAR JA, hoe ging ik weten of het mijn vliezen waren in het pikdonker zonder dikke plens water. Dus ik roep Derko (uiteraard gingen al deze gedachten en handelingen in één seconde, ik heb tenslotte ADHD – ik denk en doe veel tegelijk). Maar die reageert niet want hij had een koptelefoon op. Ik roep nog drie keer. Ik schreeuw. Ik bel drie keer. Maar neeee, hij hoort me echt niet. Oeps. Dus ik besloot om toch maar wel op te staan, het grote licht aan te doen en zelf te kijken. Ik roep Derko heel gauw nog eens op de gang en hij snelt naar boven. ‘WAT IS ER?!’ waarop ik antwoord: ‘HEEL MISSCHIEN ZIJN M’N VLIEZEN ZOJUIST GEBROKEN MAAR IK WEET HET NIET’.

21:15 uur – Mijn vliezen zijn gebroken!

Ik besluit te gaan plassen, al hoef ik niet, om te checken of het vruchtwater zou zijn. Stiekem (het voelt echt zo suf dat ik zo tegen de adviezen in opsta en ga lopen, maar ik durf de verloskundige gewoon niet te bellen voor dit bijna loze alarm – had ik natuurlijk gewoon kunnen – moeten – doen, maar ergens voelde ik al wel aan dat er niets mis was met de baby en nam ik de gok) loop ik naar de douche, ik plas en check (ja goor, maar hoogzwanger enzo). Maar het blijft inderdaad lopen! Het is vruchtwater! En… allerfijnste nieuws: helder!!! HET IS TOCH NOG BEGONNEN – en er zit geen meconium in het vruchtwater – IK MAG THUIS BEVALLEN! Derko en ik geven elkaar een high-five en ik snel weer naar m’n bed, ik mocht natuurlijk niet lopen dus dit was even heel erg stiekem, maar ik moest toch zeker weten of dit het was. We belden de verloskundige, zij moest checken of het inderdaad vruchtwater was en of de baby oké lag. Ze kwam vijf minuten later binnen en vertelde me dat de baby met het breken van de vliezen direct was ingedaald. Daarom had ik geen plens water, maar het was wel echt vruchtwater. Hoera! De natuur had het allemaal toch nog opgepakt, ik was zo ontzettend blij. Met in haar achterhoofd dat een tweede baby best wel eens iets sneller zou kunnen komen adviseerde ze Derko om het bevalbad vast op te gaan zetten. Ik riep dat hij vooral eerst de afwas even moest doen. Zo gezegd zo gedaan. De held begon aan zijn taak.

21:45 uur – En toen ging het snel..

Mijn vliezen braken rond 21:00 uur. De verloskundige was net de deur weer uit rond 21:40 uur. Ik app de kraamzorg ook om kwart voor tien dat mijn vliezen zijn gebroken maar dat er nog geen serieuze weeën zijn. Ik besloot te gaan liggen om nog gauw wat uurtjes slaap te pakken voordat het wellicht allemaal heftig zou kunnen worden. Maar zo’n vijf minuten daarna voel ik ineens verandering. De intensiteit van de weeën die ik al dagen had verandert. Ik ga rechtop zitten, knip het licht wéér aan en voel de kracht in mijn lijf toenemen. Ik loop naar beneden en vraag of Derko toch dat bad maar wil gaan oppompen, voor de zekerheid. Ondertussen probeer ik wat op te ruimen in de woonkamer. Om 22:00 uur pak ik mijn telefoon er al zuchtend bij omdat ik het gevoel heb elke minuut al krom sta om een wee op te vangen. Ergens had ik het gevoel dat ik nog even moest timen om te weten of ik de verloskundige zou moeten bellen (leuk al die appgeschiedenis dingen, zo ook de weeëntimer). In 20 minuten zie ik in mijn app de situatie veranderen in weeën van 45 seconden om de drie minuten naar weeën van één minuut om de anderhalve minuut. This shit was real. Ik was meteen in de modus: ‘niet meer praten, alleen maar hummen -hmmmmmmmm- en Derko – ben je al bijna klaar want ik kan je wel gebruiken’. Die telefoon met timer ging al gauw de hoek in, dit was het echte werk.

22:30 uur – Iedereen aan het werk

Derko was ondertussen hard aan het werk het bad op te zetten, gelukkig had hij dit van te voren al eens helemaal geoefend dus hij wist precies wat er moest gebeuren. In de weer met een elektrische pomp (oh men dat geluid tijdens een wee.. vrij intens) en een handpomp om de klus zo snel mogelijk te klaren. Ik zat inmiddels overal en nergens. Voornamelijk op de grond voor de bank (hangend op de bank tijdens een wee) en op de bal (handen voor mijn ogen en concentrerend op elke wee aan het heen en weer wiebelen). Ik zei tegen Derko dat het snel ging en dat hij de verloskundige wel mocht gaan bellen. Dat deed hij en ze kwam. Ze zag blijkbaar direct aan me dat het the real deal was want ze stalde al haar spullen uit op de bank. Onbewust merkte ik op dat ze dat deed en dat stelde me gerust. In mijn hoofd was het namelijk heel logisch dat ze zou komen, iets zou zeggen en een paar uur later terug zou komen om te zien hoe het ervoor stond. Maar ook zij vond het blijkbaar een goed idee om te blijven – een teken voor mij dat ik echt wel hard ging en echt op de goede weg zat. Sterker nog, ze zei me dat als het bad vol was ik er gerust in kon gaan. Dat voelde gek, ik zei nog: ‘nu al?! mag dat echt?!’. In de veronderstelling dat ik toch zeker nog een paar uurtjes moest leek het me niet logisch nu al de verlichting van het bad op te zoeken. Maar, niets bleek minder waar. Om 22:50 uur (nadat ze er zelf 20 minuten was) belde de verloskundige ook de kraamzorg: ze mocht wel gaan rijden. Het ging snel!

23:00 uur – in bad

Ik was aan het bevallen, dat was duidelijk. Het bad was inmiddels bijna vol en ik stapte erin. Oh wat heerlijk, wat fantastisch was het om dat warme water in te gaan. Er was direct verlichting in de heftige weeën. Ze kwamen heel kort op elkaar en duurden best even, maar ik was al helemaal niet meer bezig met tijd en ruimte. Ik zat volledig in mijn bevalbubbel. Derko was ‘eindelijk’ klaar om me te ondersteunen en zorgde ontzettend lief voor me. Hij bracht me drinken (ik had van te voren bedacht dat ik kokoswater wou, maar op het moment zelf was dixap een veel fijnere verfrissing), aaide me, hield me vast en fluisterde dat ik het zo goed deed. Op de achtergrond hoorde ik de verloskundige me heel af en toe (maar altijd op het juiste moment) aanmoedigen. Voor de rest was het stil. Tijdens een wee moest iedereen stil zijn, niemand mocht geluid maken. Ik had het nodig dat ik me volledig kon focussen op de kracht die er door mijn lijf ging. Heel af en toe vergat ik echt goed rustig te ademen omdat het me even overviel dat er ‘alweer’ eentje kwam. Op het moment dat ik me verzette tegen de kracht van de wee kreeg ik meer pijn. Doordat ik dat bewust opmerkte kon ik mezelf aanmoedigen dingen te denken als: ‘dit is goed, dit is hoe het hoort te gaan, deze kracht kan ik aan, ik kan dit’. Het voelde goed om dat bewust te denken, mindset bleek echt ALLES te doen tijdens zo’n wee. Een paar keer heb ik gedacht: ‘ik kan dit niet nog uren doen’ maar ergens voelde ik wel aan dat dit ook geen uren meer ging duren.

Mindset is key – Een goede voorbereiding is het halve werk

In mijn bevalplan had ik geschreven dat ik niet getoucheerd hoefde te worden, alleen op mijn verzoek. Mijn verloskundige hield zich daar super goed aan. Zo goed dat ik het zelf een beetje was vergeten. Ik heb wel eens tijdens de bevalling gedacht: ‘moeten we niet weten hoever ik ben?’ om vervolgens gewoon weer de volgende wee in te duiken en nergens meer aan te denken. Tijdens het dobberen in bad begon ik al een beetje mee te duwen met de wee, wat ik niet heel bewust deed. Het mooie was dat alles gewoon gebeurde zoals het moest gaan. Ik heb geen seconde getwijfeld aan het proces. Het bleef wel intens belangrijk dat ik me elke keer goed voorbereidde op de wee en me niet liet overspoelen door de dikke vette kracht die ermee gepaard ging. Wat ook zo ontzettend goed hielp was de voorbereiding die ik had gedaan. Ik heb eindeloos affirmaties geluisterd en bekeken en gelezen. En ook al had ik tijdens de bevalling geen tijd om die te bekijken of te luisteren (zoals ik had bedacht), het zat ergens in me. Ik heb van te voren nooit getwijfeld aan de bevalling zelf (wel of het nog ging gebeuren thuis, voor de 42 weken) en dat merkte ik dus ook. Dit betekent dus niet dat het niet enigszins moeilijk of pijnlijk was op sommige momenten. Natuurlijk was het hard werken. Ik heb een paar keer door mijn hoofd laten gaan dat ik dit niet nog uren kon doen, en kort gedacht wat dan het alternatief was. Maar de bevalling ging zo snel dat er helemaal geen tijd was om daar écht over na te denken.

23:30 uur – een onderbreking

Na een kort halfuurtje in het bad moest ik ineens naar het toilet. Een mooi moment was het niet want ik moest dus uit het warme bad, naar de koude wc. Ik rilde van top tot teen, Derko hield mijn benen vast terwijl ik op het toilet zat. De verloskundige moedigde me aan om weer van het toilet te komen (terug dat warme bad in – ik denk dat ze ook bang was dat ik anders het bad helemaal niet meer zou halen, terwijl ik daar echt graag in wou bevallen) maar ik kon niet bewegen. Elke keer wanneer ik op wou staan kreeg ik direct weer een wee. Na 15 minuten keerde ik eindelijk terug naar het bad. Een loopje van drie meter, maar het voelde als een roteind.

23:45 uur

Gelukkig: ik was weer in het bad. Derko hield me vast (hij zat naast het bad) en ik wiegde en zuchtte en deed mijn ding. De verloskundige vroeg of ik wou weten hoever ik was. Ik zei dat ik dat wel wou, maar de weeën kwamen zo snel achter elkaar dat er steeds geen tijd was voor mijn gevoel. Tien minuten later was het me nog niet gelukt om er goed voor te gaan zitten (het toucheren kon gewoon in bad maar het was wel handig dat ik even ging zitten i.p.v. voorover hangen). Blijkbaar vond ik het ook niet echt heel nodig – ik was ook echt niet meer bewust met dingen bezig, het ging zoals het ging.

00:00 uur

Nadat ik me had verplaatst naar het zitje in het bad om me te laten checken kreeg ik intense persdrang. De verloskundige zag al dat het ging gebeuren dus ze moedigde me zachtjes aan om er gewoon in mee te gaan, om mijn lichaam te volgen. Vaak lees ik dat vrouwen heel bewust moeten meeduwen. Dat heb ik niet zo ervaren. Mijn lichaam begon zelf met duwen, ik deed zelf soort van helemaal niets – behalve dat ik dus ALLES deed want mijn lijf wist precies wat het moest doen. De oerkracht die hierbij gepaard gaat is onbeschrijfelijk. Het was echt een uitdrijving, zo voelde het. Heel veel gedachten heb ik niet gehad, het overkwam me een beetje. Mijn vorige bevalling was ik veel meer gericht op de gynaecoloog die me vertelde wanneer ik mocht gaan persen. Dit keer gebeurde de hele bevalling precies zoals het moest gaan. Ik voelde de baby zakken en weer iets terug gaan na een wee. Heel even vroeg ik ‘of dat wel klopte’, ik kon gewoon nog niet geloven dat het al aan het gebeuren was. Voor mijn gevoel was ik net begonnen met bevallen. Net iets voordat het hoofdje stond zei ik hardop: ‘ik kan dit niet!’ (alsof het nog een optie was dat het niet ging gebeuren, haha) waarop Derko (zelfs een beetje streng) en de verloskundige heel resoluut zeiden: ‘je kunt dit wél!’. Ik denk ook dat ik dat gewoon even hardop wou horen ;). Een perswee later stond het hoofdje. Heel rustig liet ik het gebeuren, mijn lichaam de tijd gevend om dit te verwerken. Met de volgende wee kwam de baby eruit. De verloskundige, die al die tijd op afstand meekeek en me bemoedigde wanneer nodig, zei: ‘pak je kindje maar aan!’. Ik wist alleen niet zo goed waar ik moest grijpen want ze zat helemaal verwikkeld in haar navelstreng. De verloskundige hielp me haar aan te pakken en heel rustig kwam de baby uit het water. Ik zei tegen Derko: ‘het is een meisje he?!’ Waarop hij zei: ‘Ja het is Juun!’. Ze huilde niet direct, ze had nog niet zo door dat ze was geboren. Rustig begon ze te gorgelen en daarna te huilen. Ik riep alleen maar hoe blij ik was dat ze er al uit was, dat het klaar was, dat mijn baby er was. Ik was vol extaste, zo intens blij en verbaasd dat Juun geboren was. Wat een fantastische bevalling! Zo trots ben ik dat ik het heb gedaan, een badbevalling thuis, samen met Derko, helemaal ‘alleen’, vertrouwend op mijn lijf, rustig aangemoedigd door de positieve woorden van mijn verloskundige. I DID IT! Ons meisje is geboren.

00:14 uur

Welkom Juun! Geboren om 00:14 uur, 3895 gram.

00:20 uur – Uit bad

Ik zat vol adrenaline met een baby op mijn buik, maar ik koelde enorm af. Na vijf minuten wou ik echt het bad uit. Het voelde niet meer fijn. Dat was even een gehannes, iets wat je nooit zo ziet in die mooie filmpjes. De placenta zat er nog in, Juun zat nog aan haar navelstreng en ik klom dat bad uit met mijn armen om haar heen, ondersteunt door Derko en de verloskundige. Op het bed (wat we op de tafel hadden gelegd – haha!) werd ik eindelijk weer warm met dikke handdoeken om me heen. Ik liet de placenta geboren worden en daarmee kwam weer een fantastisch gevoel: nu is het echt allemaal klaar.

Huid op huid

Juun heeft anderhalf uur huid op huid bij me gelegen, Ze heeft wel pas bij me gedronken nadat ik had gedoucht, ze moest een beetje wennen aan het leven zo buiten de warme baarmoeder en hapte daarvoor nog niet aan. De navelstreng hebben we helemaal wit laten worden en ik heb hem zelf doorgeknipt. Ik moest (helaas) nog wel wat gehecht worden (het ging toch best wel een beetje snel allemaal – we hadden blijkbaar allebei haast op het laatste moment) maar daar heb ik amper last van gehad na die tijd.

De nacht in met een baby

Daarna begon het wonderlijke avontuur, het nieuwe leven met baby Juun. De kraamzorg was weg, de verloskundige was weg. Daar lagen we dan, fris en fruitig in bed met een kersverse baby tussen ons in. Niemand wist nog dat ze geboren was. Dat hebben we zo gelaten tot de volgende morgen. Het voelde zo megaspeciaal dat wij even helemaal alleen van haar mochten genieten. Een nieuw begin!

Positief bevallingsverhaal: voorbereiden

Meer positieve bevallingsverhalen vind je op de site van Vrije Geboorte. Het boek Vrije Geboorte heeft me in het proces echt geholpen, net als het boek ‘Mijn reis naar binnen‘.

Waarom thuis bevallen?

Ook schreef ik een blog over waarom ik zo graag thuis wou bevallen, op een natuurlijke manier. Als je daar meer over wilt lezen kun je deze hier lezen.

Geboorteplan

Mijn geboorteplan vind je hier.

Boeken over een natuurlijke zwangerschap

Hier vind je mijn blog met mijn favoriete boeken tijdens de zwangerschap.