Mijn eerste bevalling met 40 weken

Mijn eerste kindje kwam met 40.3 weken ter wereld. Met 40.2 weken kreeg ik voorweeën en de volgende dag zette het door in het echte werk. Hoe mijn eerste bevalling verliep lees je hier. Door deze ervaring had ik ergens wel verwacht dat ik ook deze keer rond de 40 weken zou bevallen. Dat het uiteindelijk 41.6 weken werd had ik echt nooit gedacht. En dat viel me dan ook zwaar. In deze blog vertel ik hoe ik die weken heb ervaren. Disclaimer: ik vond het loodzwaar. De aanloop naar mijn bevalling was lang, de bevalling zelf was kort en prachtig. Wil je direct door naar mijn positieve bevalling, klik dan hier.

Bekkeninstabiliteit

Hoevaak mensen ook kunnen zeggen dat een draagtijd van 37 weken tot 42 weken volledig normaal is, als je zelf de magische 40 weken aantikt ben je er vaak wel klaar mee. Ik in ieder geval wel. Ik vond deze zwangerschap mentaal veel fijner dan mijn eerste. Maar rond de 20 weken kreeg ik enorme last van bekkeninstabiliteit. Ik moest eerder stoppen met werken, er was heel veel oppas voor mijn dochter en mijn man deed inmiddels alles thuis. Toen ik dus 40 weken was was ik er fysiek slecht aan toe. Ik kon niet meer lopen zonder bekkenband, amper bewegen in bed, alles deed zeer. Ik kon niet meer goed zorgen voor mijn driejarige dochter, ik miste haar verschrikkelijk. Ze was heel veel weg, puur omdat ik nog geen twee uur alleen met haar kon zijn.

Emotionele strijd

Emotioneel gezien was ik er al heel lang aan toe, de baby ‘eruit’. Zodra die baby eruit zou zijn zou ik weer kunnen herstellen. Dat leek me gewoon echt een veel betere optie dan in mijn buik. Vanaf 38 weken werd ik dus ongeduldig, het mocht wat mij betreft wel gebeuren. Maar er gebeurde natuurlijk niets. Ik deelde af en toe wat op instagram en had nog wel wat leuke gesprekken, maar live mensen zien deed ik al bijna niet meer. Ik sprak niet meer af met mensen want ik wou me focussen op mezelf. Emotioneel begon het aan me te knagen, de hele zwangerschap. Toen tikte ik de 40 weken aan. Ergens voelde het toch nog als een overwinning. Ik had het kindje mooi lang gedragen, het zou nu toch wel gaan gebeuren. Ik had het gered. Maar nee, de dagen gingen voorbij. Ik werd zelfs 41 weken, dat had ik niet zien aankomen en ik vond het verschrikkelijk zwaar.

In mijn bubbel

De enige die ik nog sprak in deze week waren mijn zus, af en toe mijn moeder en schoonmoeder en zeer regelmatig sprak ik met wat lieve meiden die ik had leren kennen via internet. Zij waren tegelijk met mij uitgerekend dus we hadden iets te delen. Een van hen liep zelfs net als ik volledig door, met haar kon ik verschrikkelijk spuien over de zwaarte en inmiddels gekte ervan. Beiden waren we eerder zwanger geweest en beiden hadden we nooit lang doorgelopen. Het werd met de dag een meer surrealistische situatie, alsof die baby’s helemaal niet meer gingen komen. Ik kon nergens anders meer aan denken, mijn lijf zat letterlijk vol. Ik ben offline gegaan op instagram en zou me pas weer melden als er een baby zou zijn. En het bleef ontzettend lang stil.

Naar het ziekenhuis

Met de verloskundige had ik afgesproken dat ik een afspraak zou maken in het ziekenhuis. Omdat het mentaal en fysiek echt al tijden niet meer leuk was vroeg in naar mijn opties. Vanaf 41 weken mag je zonder enige ‘medische noodzaak’ een inleiding plannen. Dat voelde niet als iets wat ik wou, maar het idee dat we even de baby goed lieten checken vond ik wel heel fijn. Met 41.1 ging ik dus naar het ziekenhuis voor een CTG en een eventueel gesprek voor een inleiding.

Eeuwig voorweeën

Die dag dat ik me zou melden in het ziekenhuis had ik zowaar iets van voorweeën. Ze kwamen om de tien minuten, een prachtige opbouw met piek en al. Maar deze ‘weeën’ waren duidelijk niet het echte werk. Als ik ook maar iets ondernam stopten ze of merkte ik ze niet op. Je zag ze wel op de ctg, maar ze voelden niet krachtig. Dit ging de hele dag een beetje zo door. Maar zodra mijn dochter thuis kwam hielden de weeën ook direct op. Omdat dit enkele dagen zo duurde, een beetje op en af, en ze wel steeds iets sneller achter elkaar kwamen had ik toch de hoop dat het dan in ieder geval vanbinnen iets zou doen. Een beetje verweken, wellicht wat ontsluiting voor het echte werk zou beginnen. Maar nee, herhaaldelijk liet ik het checken (om me te laten strippen) en het bleef al die tijd een beetje hangen op één centimeter. Best frustrerend moet ik je zeggen, ik kreeg steeds minder vertrouwen dat het nog natuurlijk ging gebeuren voor de 42 weken.

Een datum prikken voor de inleiding

Met 41.4 weken (op een zondag) bezocht ik het ziekenhuis. Al vertrouwde ik erop dat het nog prima ging daarbinnen met ons kindje, het was toch fijn om weer even een CTG te laten doen. Die dag zou ik dan toch ook maar een datum prikken voor de inleiding. Nog steeds niet wat ik wou, maar heel veel langer zwanger zijn wou ik ook echt niet meer. Een heel dubbel gevoel, omdat ik wel aanvoelde dat mijn kindje er nog heerlijk zat. Met het idee dat als ik tot de 42 weken had gewacht en daarmee de tijd had gegeven aan mijn kindje, pakten we de agenda erbij. Dinsdagavond moest ik me melden. Ik vroeg niet door, ik vroeg ook niet meer de juiste vragen. Ik was moe, op en mijn hoofd zat vol. Ik had niet echt een idee wat me stond te wachten, maar ik ging met een volle buik en hoofd weer naar huis. Dat de verloskundige me ook zou overdragen aan het ziekenhuis na die 42 weken was voor mij de laatste zet. Ik liet het maar los.

Mental breakdown

Ik had de hoop nog niet opgegeven maar er naderde wel een soort punt waarop ik het niet positief meer inzag. Diezelfde avond (41.4) kreeg ik zelfs een verschrikkelijke mentale breakdown. Ik had me niet goed laten informeren in het ziekenhuis over de inleiding (ik zou me dinsdagavond melden, dat was ongeveer alles wat ik had onthouden). Ik was boos op de situatie, vond mezelf verschrikkelijk zielig en ik was het wachten zo ontzettend zat. Ik was bang alles te moeten loslaten wat ik maanden had voorbereid. Ik was bang alles alleen te moeten doen door de coronamaatregelen (ik had er niet naar gevraagd) en nog banger dat als ik dan toch naar het ziekenhuis ging ik mezelf ‘de bevalling van mijn dromen’ niet meer zou gunnen. Dat ik op zou geven waar ik om gaf. Ik was duidelijk niet meer zo helder, ik was emotioneel nogal op. Wat was ik verdrietig. Ik heb de rustgevende affirmatiekaarten van de muur gerukt en op de grond gesmeten. Ik heb als een klein kind met gebalde vuisten staan uithuilen bij mijn man. Al dagen had ik voorweeën die niet doorzette, die voor mijn gevoel helemaal NIETS deden. Ze gaven me valse hoop, zo voelde het. Het ging toch niet gebeuren. Die avond besloot ook mijn man dat hij de volgende dag niet meer naar zijn werk te gaan -ookal was er nog geen baby-, maar thuis te blijven om voor mij te zorgen. Nadat ik weer tot een soort van rust was gekomen ben ik verdrietig naar bed gegaan.

Inleiding: regie in eigen handen

De volgende dag werd ik weer ‘zonder baby’ wakker. Ik was er inmiddels aan gewend geraakt. De appjes bleven al dagen uit, vrienden en familie zaten in spanning maar ze lieten mij met rust. Die ellendige voorweeën waren er wel weer. Mijn man zou die middag meegaan naar de verloskundige (tot nu toe ging ik elke afspraak alleen door de coronamaatregelen) zodat we aan haar alle ins en outs konden vragen voor dinsdagavond. Hij was tenminste nog helder van geest, al zat ook hij er serieus een beetje doorheen. Het was gewoon niet leuk meer. Het was mentaal (en voor mij fysiek) loodzwaar. Hoe vrouwen dit nog enigszins ‘zen’ doorleven vind ik wonderbaarlijk. Bij de verloskundige bleven de voorween komen, dat was positief. Ze stopten dus niet meer bij elke handeling die ik deed. Maar ook zij voelde vanbinnen niet genoeg verandering voor eventuele volgende stappen. Mijn idee was namelijk dat we anders de vliezen wel konden prikken, mocht het dan toch niet doorzetten dan konden we naar het ziekenhuis. Dat zouden we de volgende dag immers toch al gaan doen. Maar nee, geen goed idee. Dus we bespraken waar we voor kwamen: hoe verloopt een inleiding. En we bespraken mijn wens: hoe krijg ik toch weer de regie terug in handen als ik voor de inleiding ga. De verloskundige kwam met goede adviezen en ideeën om mijn wens om het zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen zo goed mogelijk te behouden. Daarna zei ze me dat ik altijd mocht bellen als de voorweeen de hele dag zouden aanhouden, ook als ze niet in intensiteit zouden veranderen. Wellicht dat er ‘s avonds toch nog iets was veranderd en we nog eens (ik was al een aantal keer gestript) konden strippen bijvoorbeeld. Ik denk dat het gewoon een soort ‘geruststellend’ idee voor mij was, maar het hielp. Het idee dat we ermee bezig waren.

Maar toen…

Mijn toch nog zo ontzettend goed voorbereidde natuurlijke thuisgeboorte: je leest het hier!